Bedrog en leugens

Enkele weken geleden reeds werden we weer eens met onze voetjes op de grond gezet: elektronisch bankieren is niet veilig. Niet dat we dat al niet wisten: dat had ik lang geleden al tot mijn grote schade mogen ondervinden (zie verder), maar toch: een mens vergeet het op den duur. Deze keer werden we het slachtoffer van “skimming”. Net voor we een weekje op reis gingen, met Pasen, had mijn vrouw nog geld afgehaald met haar bankkaart, aan een automaat in Mortsel (bij de markt). Toen we op onze vakantie weer naar huis reden, probeerden we onderweg met haar kaart te tanken. De kaart werd geweigerd. Een vroegere slechte ervaring indachtig, was het eerste dat we thuis deden, de bankrekening nazien. Ze was niet leeg (oef) maar er stonden wel 4 verdachte transacties op: geldafhaling in Canada, telkens 400 Dollar rond. Alles bij elkaar een mooie som dus, boven de 1000 Euro. Nu, we hadden de bankkaart nog, dus er was maar één mogelijkheid: de kaart was “geskimd”.
Bij skimming brengen de bandieten (geen kleine garnalen hoor, dit is het werk van de georganiseerde misdaad) een aantal veranderingen aan de bankautomaat aan, waardoor ze de magneetstrip van je bankkaart kunnen lezen én de code die je intikt kunnen filmen met een miniatuurcamera. Deze gegevens worden onmiddellijk via een gsm doorgeseind. Die gsm zit eveneens verborgen. Ziehier voor wat foto’s.
Vervolgens maken ze een bankkaart na, met jouw magnetische strip en doordat ze je code hebben, kunnen ze je rekening leeghalen. Dat doen ze beetje bij beetje, om geen argwaan te wekken. Met wat geluk duurt het dagenlang voor de eigenaar van de kaart het bedrog opmerkt. Met nog meer geluk is het een rekening waar ze flink mee onder nul kunnen gaan! Da’s voor de eigenaar van de rekening dubbel zo vervelend, want die wordt bestolen van geld dat hij zelfs niet heeft!
Nu, het blijft raadselachtig hoe ze onze code hebben kunnen achterhalen, want mijn vrouw heeft de gewoonte om met haar linkerhand het klavier af te schermen wanneer ze de code intikt. Gelukkig hadden we de kaart nog, en konden we bewijzen dat we ten tijde van die afhalingen in Canada, zelf in Frankrijk zaten. De bank (Argenta) zegt dan ook dat we ons geen zorgen moeten maken; die centen krijgen we terug. Ik hoop het, want ooit had ik een andere ervaring die me nu (zowat 15 jaar later) nog steeds het zuur doet krijgen.
Dat was toen eenzelfde scenario: ik ga tanken, en vind mijn bankkaart niet meer. Wanneer had ik die voor het laatst gebruikt? Oh ja, vorige week, om een paar loopschoenen te kopen op de Meir. Thuisgekomen check ik de rekening: “saldo NUL”. Hoe kan dat, er stond 40.000 BF op (het was de goede oude tijd van de Frankskes)? Op vier dagen tijd bleek er elke dag 10.000 BF te zijn afgehaald (dat was destijds het maximum dat per dag kon worden afgehaald). Ik bel onmiddellijk naar de bank om de kaart te laten blokkeren. Echter, het was vakantie, op de bank zat een jobstudente, die de opdracht niet uitvoerde. Resultaat: drie dagen later stond de rekening op –30.000 BF want de dief had nogmaals 3 x 10.000 BF afgehaald. Die zal zijn geluk niet op hebben gekund.

Je moet weten: dit was de begintijd van bankkaarten, toen de helft van de winkeliers nog zelf je kaart door een kastje moest halen dat ergens achter de toog stond opgesteld. Op de toog stond enkel een klaviertje (in Frankrijk zie je nu nog dergelijke toestanden!). Voor een gewiekste dief was het een kleintje om in een drukke winkel rond te hangen, een code af te kijken over je schouder, en daarna de kaart die door de winkelier op de toog werd teruggelegd, te jatten. Even de klant afleiden en hopsa.
De bank beweerde dat ik mijn code bij de kaart had bewaard (pertinent onwaar), de politie deed nog de moeite niet om de winkelier zelf eens te ondervragen, en een advocaat zegde mij: och voor zo’n luttel bedrag (70.000 BF!!) moet je niet aan een klacht denken enz. Je zou van minder ontmoedigd geraken. Finaal heb ik 30.000 BF teruggekregen, doordat ik wel degelijk kon bewijzen dat ik had gebeld om de kaart te blokkeren en de bank door nalatigheid dit vergeten was. Maar zoiets vergeet je niet gauw hoor, want dat waren veel en zuurverdiende centjes. Uiteraard heb ik die bank (Gemeentekrediet, tegenwoordig Dexia) een stamp onder hun gat gegeven en ben naar een bank gegaan waar er alvast een voordeel is: je kan niet onder nul gaan.

Voila, de geschiedenis herhaalt zich dus. We zijn allemaal echt te nonchalant in die zaken, en bovendien is het hele bankkaarten gedoe zo onveilig als de pest: zolang die magnetische strip op die kaart blijft zitten, is het een kleintje om zo’n kaart te kopiëren. Er staat al wel jaren een chip op (die bijna niet te kraken valt) maar de meerderheid aan automaten leest nog steeds enkel maar die magneetstrip (ga maar eens ergens tanken).
Kortom beste lezers: pas goed op. Het skimmen gebeurt vooral aan tankautomaten; de dief heeft daar meer tijd om de automaat aan te passen, het is er vaak afgelegen en donker. Maar in dit geval was het aan een gewone geldautomaat. Dek altijd met je hand je code af!! En goed afdekken, want de minicamera zit vaak aan de zijkant van de automaat.
Hier een filmpje met wat uitleg en demonstraties
http://www.youtube.com/watch?v=UA_o4E7x-bI
Verdorie, mijn middagpauze zit er weeral op; en ik had in dit verhaaltje over bedrog en leugens, nog even willen vertellen hoe ik vorig jaar op het Internet ben opgelicht. En over bedrog en leugens gesproken: wat te denken van de onthullingen van “gij zult niet liegen” bisschop van Brugge? Stof voor een andere keer.