Wie we daar weer hebben!

Jawel, Polleke Pik. Na een (zes)maandenlange afwezigheid op de blog-o-sfeer terug uit de doden herrezen. Waarom zo lang weggeweest? Wel, wie mij kent weet dat ik een bezige bij ben, stilzitten ligt niet in mijn aard. En als ik iets doe, probeer ik het goed te doen, middelmatigheid is een woord dat niet in mijn woordenboek staat. Allicht is dat één van mijn minder aangename kantjes, want wie bij mij afkomt met prutswerk, iets dat gauw in elkaar geflanst is of onvoldoende doordacht is, krijgt gegarandeerd de wind van voren. Sorry, het is sterker dan mezelf. Gelukkig zijn mijn huisgenoten ook al zo’n Pietjes Precies (vrouwlief is nog erger), anders zou dat alle dagen botsen.

Maar dit terzijde, waar het over ging was dat ik met heel veel ben bezig geweest en dat het allemaal veel tijd in beslag nam, omdat het goed moest zijn. Van de eerste keer, liefst. Dat waren dan werken in het huis (een nieuwe vloer of zolderisolatie bv.), maar vooral een massa zaken die te maken hebben met speleologie: de voorbereiding van de zomerexpedities, en de nasleep ervan (verslagen, foto’s, topo’s enz).

Bovendien was het een zorgelijke periode op professioneel vlak. Twee jaar geleden kreeg het bedrijf waar ik werkte een nieuwe baas, een Hollander (say no more!). Ik wil aan die man niet teveel woorden vuil maken (ik heb die sector van mijn brein reeds geherformatteerd), alleen dat hij het levende bewijs was van het Peter’s Principle (in een loopbaan promoveert men tot op het niveau van zijn incompetentie), en dat hij een bloeiend en gezond bedrijf op een mum van tijd virtueel failliet heeft gekregen. De man is een maand geleden aan de deur gegooid… oef. Een nieuw leven begint, maar het zal moeilijk zijn want de firma is er slecht aan toe, zodanig zelfs dat er binnenkort een periode van tijdelijke economische werkloosheid begint, voor de bedienden.

Kortom, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd dan verhaaltjes schrijven op mijn blogje. Maar er is beterschap in zicht! Binnen twee maanden word ik 50. Een vreselijke gedachte voor sommigen, maar ik kan amper wachten tot het zover is. Want, vanaf dan ga ik nog slechts halftijds werken. Hoezo? Leg uit!

Wel, ik heb met werken steeds een haat-liefde verhouding gehad. Elke dag werken is er één dat ik niet met mijn geliefkoosde hobby’s kan bezig zijn. Niet dat ik niet graag werk, maar als ik het één tegen het ander afweeg weet ik wel wat ik het liefste doe. Vandaar dat ik 10 jaar geleden reeds vrijwillig een dag per week heb laten vallen. Deeltijds dus, 4/5. Mijn collega’s verklaarden mij gek, dat was slecht voor mijn carrière, financieel onmogelijk, en de firma ging dat nooit toestaan. Maar eigenlijk waren ze gewoon een tikkeltje jaloers, en chagrijnig ook omdat zij niet de moed hadden om naar de baas te stappen en voor hun zaak op te komen. Maar, beste vrienden: geloof het van iemand die het kan weten: een mens zou wat vaker zijn hart moeten volgen in plaats van zijn rationeel verstand en zijn portemonnee. Elk weekend van de voorbije 10 jaar was er dus een van drie dagen…. wat een luxe! En financieel zijn we altijd rond gekomen… een mens past zich wel aan.

Maar… die weekends van drie dagen blijken nu al enkele jaren te kort te zijn, want ook dààr past een mens zich aan aan. Dus weer stress, want thuiskomen van je werk en vervolgens elke avond tot half twaalf bezig zijn met je hobby's, en de minder leuke kanten ervan (vergaderingen bv), is niet zo leuk.

Vandaar dat ik heb besloten om voortaan nog minder te werken. Vanaf de leeftijd van 50 jaar kan je immers in het stelsel van “Halftijds tijdskrediet 50+” stappen. Speciaal bedoeld om te “ontstressen” en je carrière rustig te eindigen. Minder radicaal dan gewoon stoppen, waarbij ook voor het bedrijf jouw kennis verloren gaat. Een zogenaamde “landingsbaan”: na een lange vlucht op grote hoogte komt het vliegtuig nu geleidelijk aan naar beneden. Je verdient nog maar de helft uiteraard, gelukkig is er een maandelijkse premie van de RVA, ter compensatie. Enkele honderden euro’s, verwacht van de RVA geen wonderen en bovendien zit onze op geld beluste regering daar geregeld aan te knabbelen. OK, de financiële kant van de zaak is dus minder interessant (maar ook daar zullen we ons aan aanpassen hoor), doch de voordelen zijn enorm.

Ten eerste, kan je in dat stelsel blijven tot aan je pensioen, en voor de berekening van je pensioen telt het mee als zijnde voltijds gewerkt. Ten tweede, heb je bij eventueel ontslag recht op een werkloosheidsvergoeding gebaseerd op een voltijds loon. En over ontslag gesproken: je wordt een beschermde werknemer, bij ontslag moet men je 6 maanden extra opzegvergoeding betalen. Maar het mooiste is: het is een recht. Je baas kan het niet weigeren, hooguit 12 maanden uitstellen, enkel indien je een sleutelpositie vervult in het bedrijf (maar die sleutelposities moet dan wel van tevoren in een CAO of arbeidsreglement beschreven zijn!). Wel is er een maximum drempel, afhankelijk van de sector, bij ons is het 7%: indien meer dan 7% van de werknemers dit stelsel aanvragen, kan men het wel weigeren. Doch, in die berekening tellen de 50-plussers die al in het stelsel zitten niet mee. Ik ga hier nu niet alle voorwaarden uit de doeken doen, het is wel wat ingewikkelder dan dat natuurlijk, maar waar het op neerkomt: een massa mensen zouden probleemloos een 4/5 of 1/2 tijdskrediet kunnen krijgen vanaf ze 50 jaar zijn, maar ze durven niet. Voor hun baas of voor hun centen. Als je hen dan vraagt is het van: “wat zal de baas denken” of “dat gaat hij nooit toestaan in mijn positie” of “dat mag hier op het werk niet voor mensen met mijn job”. Larie en apenkool! De baas heeft voor één keer niks te willen. Het is jouw recht. In het slechtste geval kan hij het 12 maanden uitstellen. En vanaf je de aanvraag hebt gedaan, word je al een beschermd werknemer. Enfin, ik wil niemand pushen, want financieel moet je het ook zien zitten natuurlijk, maar feit is dat veel mensen gewoon niet weten wat het is en wat hun rechten zijn.

Kortom, vanaf 1 maart 2010 ga ik dus nog maar 50% werken. Telkens een week van 3 werkdagen (dinsdag, woensdag en donderdag) gevolgd door een van 2 werkdagen (dinsdag en woensdag). Anders gezegd: weekends van telkens 4 of 5 dagen. En het eerste jaar heb je recht op al je vakantiedagen van het jaar ervoor, dus ik ga zwelgen in de vakantie (want met 2 dagen vakantie ben je al een week thuis of weg!).

Begrijp je nu waarom ik aftel naar mijn 50ste verjaardag? En ‘t is beloofd: er zal terug geblogd worden, over koetjes en kalfjes en dagdagelijkse zaken.

Maar wat ik me toch wel een beetje afvraag, soms…: zou ik me nu niet gaan vervelen?