Vlieg er eens uit

Amper twee weken geleden heerste er nog een Hoera-stemming toen we hoorden dat luchthavens eindelijk van plan waren om het verbod op het meenemen van vloeistoffen te versoepelen. Na wereldwijd 7 miljard flesjes cola, 320 miljoen tubes tandpasta en honderdduizenden liters after-shave te hebben afgepakt van onschuldige reizigers, en die mensen ellendig lange wachttijden en files te hebben laten doorstaan, waren de luchthavenauthoriteiten eindelijk tot het inzicht gekomen dat de kans dat een terrorist een “vloeistofbom” zou gebruiken, astronomisch klein was. En dat wisten wij natuurlijk al lang, maar paranoïa kent geen grenzen, zeker niet als hij komt overwaaien vanuit de Ustated Nights.
Maar helaas! Alsof de duivel ermee speelde: amper enkele dagen na deze goednieuwsshow probeerde een “onderbroekenbommer” een vliegtuig op te blazen met “the real thing”. Geen Coca-cola, Chanel No 5 of Williams Lawson’s ditmaal, nee met een verdomd krachtig explosief.
En je raadt het al, er is weer een nieuwe waslijst maatregelen op komst. Delta Airlines heeft als eerste nieuwe veiligheidsmaatregelen aangekondigd voor vluchten naar en binnen de VS:

• een verbod op het gebruik van elektronica in het laatste uur van de vlucht (waarbij men zich de vraag kan stellen waarom enkel in het laatste uur; je kan een aanslag evengoed in het eerste uur plegen).
• een verbod om nog op te staan in het laatste uur van de vlucht (zelfs niet om naar het toilet te gaan).
• een verbod om kinderen, ouderlingen of hulpbehoevende passagiers bij te staan in het laatste uur van de vlucht.
• dit betekent waarschijnlijk dat op vluchten van minder dan 90 minuten in het geheel niet meer mag worden opgestaan.

Jezus! Je zal maar een zwakke blaas hebben! En wie gaat dat controleren en afdwingen? Gaat er voortaan een politie-agent mee op elke vlucht? En dit zijn dan de maatregelen die gelden aan boord van het vliegtuig, maar het ergste moet nog komen: wat gaat er voor het inschepen gebeuren?
Indien we even de historiek overlopen…sedert een terrorist zijn schoenzolen vol springstof had gestopt en er in 2001 een vliegtuig mee wilde opblazen, worden op de meeste luchthavens onze schoenen nauwgezet van binnen en van buiten bestudeerd en besnuffeld. En nu is er dus een terrorist geweest die het spul  in zijn onderbroek heeft gestopt. Kan je wel nagaan wat ons te wachten staat. En ik die maar eens in de twee weken van onderbroek wissel! Ik zal me maar beter niet meer per vliegtuig verplaatsen. Maar of deze onderbroekinspectie gaat helpen? Neen hoor. Want waarom zo een terrorist dat spul in hemelsnaam in zijn onderbroek steekt, of in zijn schoenen, is mij een raadsel. Gewoon inslikken die bom! Of, even goed lubrificeren en schuif het dan je-weet-wel-waar. Oei, aan dit laatste durf ik echt niet te denken. Zo één mislukte aanslag en er staat ons een volledig rectaal onderzoek te wachten voor we aan boord mogen, en een verbod op het laten van scheten op vluchten van minder 90 minuten.
Tja, het probleem is dus dat je met zelfmoordterroristen te maken hebt. Ze zitten mee aan boord en gaan mee ten onder, en dus kan je als terrorist maar beter op een milliseconde tot filet-americain worden geblazen door die kilo springstof in je maag, dan minutenlang in steile duikvlucht omlaag te suizen in een vallend vliegtuig vol gillende passagiers. Nee, die kerels kan je echt niet tegenhouden hoor. Wanneer iemand bereid is om te sterven voor zijn ideologie, dan mag je verzinnen wat je wil: het zal niet helpen.
Het is een angstwekkende gedachte, voorwaar. En telkens weer opnieuw proberen regeringsleiders de bevolking te sussen, en te beliegen en te bedriegen, en wijs te maken dat men al die terroristen wel zal tegenhouden. Met een “Full Body Scanner” was deze terrorist zeker opgemerkt, hoor je dan. Nonsens! Mocht die terrorist hebben geweten dat hem een Full Body Scan te wachten stond, dan had-ie het spul wel ergens anders gestopt hoor.
Full Body Scanners, dat is nu weer wat er op ons afkomt. Gaan we daar allemaal in ons virtueel blootje staan voor een of andere veiligheidsagent, in een apparaat dat mogelijk ongezonde straling afgeeft.
 
Mensen, ik mag er niet aan denken. En ik heb echt wel te doen met die veiligheidsagenten, die de hele dag op al die bierbuiken, hangborsten en blubberbillen moeten staren, in de hoop er ergens een Kalasjnikov in te herkennen. Want een mens in zijn blootje is niet steeds een opbeurend schouwspel, en de foto’s (zie boven) waarmee ze die apparaten willen bekend maken bij het grote publiek, zijn daar de perfecte illustratie van. Wat een griezels!
En gaat dat dan iets helpen, behalve dan aan het feit dat de fabrikanten van body-scanners gouden zaken gaan doen? Maar nee, zo’n apparaat scant enkel de lichaamsoppervlakte, en zoals eerder gezegd: IN een mens is er heel veel plaats om dingen weg te stoppen die het daglicht niet mogen zien. Wat ons dan automatisch tot de volgende stap brengt, die er ooit wel van zal komen: een verplichte passage in de MRI-scanner, voor een full-body-scan, van binnen en van buiten. Het spreekt vanzelf dat we ons dan geen drie uur, maar 24 uur op voorhand voor de check-in zullen moeten aanbieden.
Tenslotte: en wat met al die bagage in het ruim? Daar steek je toch gewoon in wat je wil? Wie controleert er dat?
Nee, het is allemaal uit de hand aan het lopen, vrees ik. Alle rationaliteit is ver te zoeken. De grens tussen “de veiligheid van passagiers waarborgen” en “Big Brother is watching you” is flinterdun geworden. En, is het u ook al opgevallen dat het steeds maar weer over vliegtuigen gaat? Maar een volgepakte autobus dat is ook gauw 100 man, een trein zijn er 500 of 1000 en op een ferry duw je minstens evenveel mensen op, maar dan nog samen met hun auto (al dan niet volgestouwd met dynamiet). Daar hoor je dus nooit iets over.
De luchtvaartsector is zich langzaam maar zeker om zeep aan het helpen. Wat ben je met een vliegtuig dat in anderhalf uur van Charleroi naar Rome vliegt, wanneer je 5 uur voor het vertrek al aanwezig moet zijn, om vervolgens urenlang te staan of zitten wachten en dan als een misdadiger te worden behandeld, uitgekleed, gefouilleerd en gescand, om daarna in een vliegtuig te worden gestopt waar je niet mag rechtstaan, en zelfs geen scheetje meer mag laten?
Ik neem voortaan wel weer de auto, of de TGV.

Onderbroekbom

Ziezo hier zijn we weer. Natuurlijk verwacht iedereen dat ik het hier uitgebreid over de “drie Franse speleologen” ga hebben die vast zaten in een grot (vooral wetende dat het kameraden van mij waren, en dat ze op hetzelfde massief exploreren als wij: de Pierre-St-Martin). Maar nee hoor. Ik ben het nl. wat beu om tegen windmolens te vechten, de pers is zo een machtige tegenstander, daar kan je niet tegenop. Al gooi je de hele Toren van Pisa naar Berlusconi zijn kop.

Tienduizenden speleologen beoefenen elke week hun hobby in honderden grotten doorheen de wereld. Wat ze daar doen, en ontdekken, interesseert de pers geen bal. Enkel als er een ongeluk(je) gebeurt, wat hooguit enkele keren per jaar voorvalt (geen enkele andere sport kan zo’n lage ongevallenstatistiek voorleggen!), zijn die mediahaaien daar weer.

Wel, ik ben eigenlijk tot de conclusie gekomen dat we veel beter elke week een ongeluk zouden hebben. Immers, elke dag verongelukken er tientallen automobilisten of breken honderden skiers hun poten. Geen haan die er nog naar kraait, die zich vragen stelt over het menselijke leed en de kost voor de gemeenschap, die spreekt over het verbieden van auto’s of skisport. Het hoort er gewoon bij. Wel, zou het niet fantastisch zijn mochten de mensen eens beginnen inzien dat zo nu en dan een probleempje, 500 meter diep onder de grond, er eigenlijk ook bij hoort?

Weet je, ter illustratie van hoe de media echt maar enkel geïnteresseerd zijn in sensatie, enkele voorbeelden. Vorig jaar had er ook ergens een speleoloog een probleempje, de pers sprong er weer op en ik werd opgebeld door een journalist. Ik vroeg hem waarom ze ons enkel maar wisten te vinden wanneer er een probleem was. Waarom eens geen artikel over onze laatste ontdekkingen? Het verbaasde antwoord van de reporter: “jamaar meneer, dat heeft toch geen enkele nieuwswaarde?” En deze week was het weer van dat. Zaterdag contacteert een journaliste van een krant me. Ik ben aanvankelijk wat weigerachtig maar soit we komen tot een goed gesprek, deze dame belooft me haar huiswerk goed te maken en ik krijg inzage- en correctierecht in haar artikel dat ze zondagavond moet inleveren. Zondagavond weet ze me te melden: wegens een terrorist met een bom op een vliegtuig is er geen plaats meer voor een artikel over speleologie.

Geen plaats meer, laat me niet lachen! In een krant die 80 pagina’s dik is? Maar intussen waren de drie speleologen terecht, en zelfs volledig op eigen kracht en zonder “gered” te zijn, uit hun penibele situatie kunnen ontsnappen. Nieuwswaarde plots zero, natuurlijk. Hadden ze daar nu geen dag of 5 langer kunnen vastzitten?  Dàt hadden de media eigenlijk echt wel gehoopt en gewild. Maar die onderbroekenbommer, dat was nu plots weer het voorpaginanieuws. En toegegeven hoor: die knaap heeft het wel heel bont gemaakt. En de inzittenden van dat vliegtuig zijn echt wel aan de dood ontsnapt. Jan-met-de-pet die weer commentaar leverde van “och met zo’n paar grammetjes springstof had hij amper zijn ballen kunnen in de fik steken”, zat er ditmaal flink naast. Want met 80 gram pentriet blaas je probleemloos een gat in de romp van dat toestel: het is een van de krachtigste en snelste explosieven die er zijn. En zo het vliegtuig toch in de lucht was gebleven, was iedereen die 3 rijen voor of achter deze terrorist zat, op slag dood geweest. En het akelige is dat ik echt niet inzie hoe men op luchthavens dat allemaal gaat kunnen voorkomen. Volgens mij is het onder de grond toch heel wat veiliger dan hoog erboven!

Mijn dagelijkse wandeling doorheen de kranten verderzettend stuit ik op op dit nieuwsitem, dat ik toch wel in mijn Top 5 van 2009 moet onderbrengen.

GASLEK BLIJKT WINDERIG ZWIJN

Vijftien pompiers zijn in Australië met twee brandweerwagens uitgerukt voor een gaslek. Bij aankomst op de plaats des onheils bleek dat de stank veroorzaakt was door de scheten van een zwijn. "Eenmaal aangekomen bij het 'gaslek' konden we inderdaad een doordringende geur waarnemen", aldus de brandweercommandant. "We konden het 'lek' ook horen knorren. Het bleek om een winderig varken te gaan".

Hilarisch. Die pompiers toch! Altijd gereed om in de spotlights te komen. Staan ze niet met zijn vijftienen aan een grotingang te koekeloeren om aldus de indruk te wekken dat zij degenen zijn, die speleoreddingen uitvoeren, dan gaan ze wel ergens winderige varkens blussen. Overigens, ik ken mensen die gerust met dat zwijn kunnen wedijveren.  

Wie we daar weer hebben!

Jawel, Polleke Pik. Na een (zes)maandenlange afwezigheid op de blog-o-sfeer terug uit de doden herrezen. Waarom zo lang weggeweest? Wel, wie mij kent weet dat ik een bezige bij ben, stilzitten ligt niet in mijn aard. En als ik iets doe, probeer ik het goed te doen, middelmatigheid is een woord dat niet in mijn woordenboek staat. Allicht is dat één van mijn minder aangename kantjes, want wie bij mij afkomt met prutswerk, iets dat gauw in elkaar geflanst is of onvoldoende doordacht is, krijgt gegarandeerd de wind van voren. Sorry, het is sterker dan mezelf. Gelukkig zijn mijn huisgenoten ook al zo’n Pietjes Precies (vrouwlief is nog erger), anders zou dat alle dagen botsen.

Maar dit terzijde, waar het over ging was dat ik met heel veel ben bezig geweest en dat het allemaal veel tijd in beslag nam, omdat het goed moest zijn. Van de eerste keer, liefst. Dat waren dan werken in het huis (een nieuwe vloer of zolderisolatie bv.), maar vooral een massa zaken die te maken hebben met speleologie: de voorbereiding van de zomerexpedities, en de nasleep ervan (verslagen, foto’s, topo’s enz).

Bovendien was het een zorgelijke periode op professioneel vlak. Twee jaar geleden kreeg het bedrijf waar ik werkte een nieuwe baas, een Hollander (say no more!). Ik wil aan die man niet teveel woorden vuil maken (ik heb die sector van mijn brein reeds geherformatteerd), alleen dat hij het levende bewijs was van het Peter’s Principle (in een loopbaan promoveert men tot op het niveau van zijn incompetentie), en dat hij een bloeiend en gezond bedrijf op een mum van tijd virtueel failliet heeft gekregen. De man is een maand geleden aan de deur gegooid… oef. Een nieuw leven begint, maar het zal moeilijk zijn want de firma is er slecht aan toe, zodanig zelfs dat er binnenkort een periode van tijdelijke economische werkloosheid begint, voor de bedienden.

Kortom, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd dan verhaaltjes schrijven op mijn blogje. Maar er is beterschap in zicht! Binnen twee maanden word ik 50. Een vreselijke gedachte voor sommigen, maar ik kan amper wachten tot het zover is. Want, vanaf dan ga ik nog slechts halftijds werken. Hoezo? Leg uit!

Wel, ik heb met werken steeds een haat-liefde verhouding gehad. Elke dag werken is er één dat ik niet met mijn geliefkoosde hobby’s kan bezig zijn. Niet dat ik niet graag werk, maar als ik het één tegen het ander afweeg weet ik wel wat ik het liefste doe. Vandaar dat ik 10 jaar geleden reeds vrijwillig een dag per week heb laten vallen. Deeltijds dus, 4/5. Mijn collega’s verklaarden mij gek, dat was slecht voor mijn carrière, financieel onmogelijk, en de firma ging dat nooit toestaan. Maar eigenlijk waren ze gewoon een tikkeltje jaloers, en chagrijnig ook omdat zij niet de moed hadden om naar de baas te stappen en voor hun zaak op te komen. Maar, beste vrienden: geloof het van iemand die het kan weten: een mens zou wat vaker zijn hart moeten volgen in plaats van zijn rationeel verstand en zijn portemonnee. Elk weekend van de voorbije 10 jaar was er dus een van drie dagen…. wat een luxe! En financieel zijn we altijd rond gekomen… een mens past zich wel aan.

Maar… die weekends van drie dagen blijken nu al enkele jaren te kort te zijn, want ook dààr past een mens zich aan aan. Dus weer stress, want thuiskomen van je werk en vervolgens elke avond tot half twaalf bezig zijn met je hobby's, en de minder leuke kanten ervan (vergaderingen bv), is niet zo leuk.

Vandaar dat ik heb besloten om voortaan nog minder te werken. Vanaf de leeftijd van 50 jaar kan je immers in het stelsel van “Halftijds tijdskrediet 50+” stappen. Speciaal bedoeld om te “ontstressen” en je carrière rustig te eindigen. Minder radicaal dan gewoon stoppen, waarbij ook voor het bedrijf jouw kennis verloren gaat. Een zogenaamde “landingsbaan”: na een lange vlucht op grote hoogte komt het vliegtuig nu geleidelijk aan naar beneden. Je verdient nog maar de helft uiteraard, gelukkig is er een maandelijkse premie van de RVA, ter compensatie. Enkele honderden euro’s, verwacht van de RVA geen wonderen en bovendien zit onze op geld beluste regering daar geregeld aan te knabbelen. OK, de financiële kant van de zaak is dus minder interessant (maar ook daar zullen we ons aan aanpassen hoor), doch de voordelen zijn enorm.

Ten eerste, kan je in dat stelsel blijven tot aan je pensioen, en voor de berekening van je pensioen telt het mee als zijnde voltijds gewerkt. Ten tweede, heb je bij eventueel ontslag recht op een werkloosheidsvergoeding gebaseerd op een voltijds loon. En over ontslag gesproken: je wordt een beschermde werknemer, bij ontslag moet men je 6 maanden extra opzegvergoeding betalen. Maar het mooiste is: het is een recht. Je baas kan het niet weigeren, hooguit 12 maanden uitstellen, enkel indien je een sleutelpositie vervult in het bedrijf (maar die sleutelposities moet dan wel van tevoren in een CAO of arbeidsreglement beschreven zijn!). Wel is er een maximum drempel, afhankelijk van de sector, bij ons is het 7%: indien meer dan 7% van de werknemers dit stelsel aanvragen, kan men het wel weigeren. Doch, in die berekening tellen de 50-plussers die al in het stelsel zitten niet mee. Ik ga hier nu niet alle voorwaarden uit de doeken doen, het is wel wat ingewikkelder dan dat natuurlijk, maar waar het op neerkomt: een massa mensen zouden probleemloos een 4/5 of 1/2 tijdskrediet kunnen krijgen vanaf ze 50 jaar zijn, maar ze durven niet. Voor hun baas of voor hun centen. Als je hen dan vraagt is het van: “wat zal de baas denken” of “dat gaat hij nooit toestaan in mijn positie” of “dat mag hier op het werk niet voor mensen met mijn job”. Larie en apenkool! De baas heeft voor één keer niks te willen. Het is jouw recht. In het slechtste geval kan hij het 12 maanden uitstellen. En vanaf je de aanvraag hebt gedaan, word je al een beschermd werknemer. Enfin, ik wil niemand pushen, want financieel moet je het ook zien zitten natuurlijk, maar feit is dat veel mensen gewoon niet weten wat het is en wat hun rechten zijn.

Kortom, vanaf 1 maart 2010 ga ik dus nog maar 50% werken. Telkens een week van 3 werkdagen (dinsdag, woensdag en donderdag) gevolgd door een van 2 werkdagen (dinsdag en woensdag). Anders gezegd: weekends van telkens 4 of 5 dagen. En het eerste jaar heb je recht op al je vakantiedagen van het jaar ervoor, dus ik ga zwelgen in de vakantie (want met 2 dagen vakantie ben je al een week thuis of weg!).

Begrijp je nu waarom ik aftel naar mijn 50ste verjaardag? En ‘t is beloofd: er zal terug geblogd worden, over koetjes en kalfjes en dagdagelijkse zaken.

Maar wat ik me toch wel een beetje afvraag, soms…: zou ik me nu niet gaan vervelen?