Alleen thuis

En hoe gaat het met Polleke?
Slecht, barslecht. Nog steeds met één duim in de lucht, en dat nog voor lang. Mijn duim is namelijk vakkundig in mijn hand “vastgenageld” met twee stalen pennen en die moeten er liefst 8 weken in blijven. Nog 5 weken te gaan dus. Intussen steekt die duim onbeweeglijk star opzij en vormt een gevaarlijk en vooral lastig uitsteeksel. Het moreel is na zo’n 3 weken gedwongen stilzitten laag. Ik zou bijna zeggen: gelukkig moet ik volgende maandag weer gaan werken!

En alsof ik nog niet genoeg ellende moet verdragen, ben ik ook nog totaal aan mijn lot overgelaten door mijn trio vrouwen. Annette en Ellen zijn op lang weekend in Frankrijk, Kim zit bij haar vriend. Dus daar zit ik dan moederziel alleen. Bijna toch, maar aan onze hond heb je op zo’n ogenblik niet veel, die is al even ongelukkig. ’s Avonds mijn eigen potje moeten koken... of beter gezegd, de koelkast doorzocht tot ik een paar restjes vond die ik in de microgolf kon opwarmen.
Dan maar voor de TV gaan hangen. Meestal wordt die door de jongedames gemonopoliseerd die er dan naar de meest stupiede programma’s kijken, liefst met een hoge amusements- of realityfactor. Echter Steracteur-Sterartiest, de Songfestival-preselectie of Thuis zijn aan mij niet besteed.

Hah! vanavond had ik dus het TV-rijk voor mij alleen. Mijn situatie was dan toch niet zo zorgwekkend als eerst gedacht. Een Hoegaarden Grand Cru ingeschonken, een zak Doritos Nacho Cheese opengerukt, languit in een hernia-bevorderende houding in een fauteuil gaan hangen, met de voeten op de salontafel en de zapper in de hand.
En ja, je raadt het al. “Thirty channels of shit on the TV and nothing to choose from”, zong Roger Waters eens (ik laat het aan de muziekkenners over om de LP te herkennen). In paniek de HUMO erbij genomen, die mijn bange vermoeden bevestigde: inderdaad, geen kloten op de buis. Finaal toch iets gevonden dat mij mogelijk kon interesseren: SPAM, een satirisch programma van Patrick De Witte.
Ik kan die man best pruimen, zijn column in Humo is meestal beestig grappig, hij houdt van Zappa en de keren dat ik hem op TV aan het werk zag (o.m. in de Rechtvaardige Rechters) was hij live al even gevat als op papier.
(hij heeft trouwens een eigen blog http://pdw.blogspot.com/).
Evenwel, “SPAM” bleek buitengewoon flauw (ik zou zeggen, 97 op de flauwheidsschaal die van 0 tot 100 gaat) en was het zoveelste bewijs dat er niets moeilijker is dan een leuk satirisch programma brengen. Dat heeft Herman Van Molle destijds ook mogen ondervinden. PDW zelf kwam in het programma overigens niet voor. Enfin, na 20 minuten had mijn rechter mondhoek zich éénmaal exact twee millimeter bewogen - een glimlach laat zoiets zich niet noemen dacht ik - maar ik zette door tot het bittere einde. Oef, daar was de eindgeneriek. Goed voor één keer. PDW: ander en beter, jongen!
Dan maar wat rondgezapt. Niets, niets, niets te zien. Even op Nederland kijken. Waar is de tijd dat we met de hele familie voor NOS 1 of 2 plakten? Ver weg, minstens 35 jaar. Wat moeten die Nederlanders ongelukkige TV-kijkers zijn. Drie nationale zenders en daar is nu nooit, geen enkele dag van de week, ook maar iets op te zien. Geen goede films (zeg maar: geen films tout court), geen goede kwissen, praatshows of documentaires. In het beste geval één of ander zangfeest van de Evangelische Omproep. Daar blijven die hollanders echt wel berensterk in.

Finaal kwam mijn zappende hand tot stilstand op een natuurdocumentaire op BBC, over wolven in Antarctica. En aansluitend begon op Canvas een aflevering van Ushuaia, over de koraalriffen. En jawel, zoals steeds, bleek de beste TV nog diegene te zijn zonder menselijke acteurs. Genieten, vol bewondering over het harde maar mooie bestaan van plant en dier.

Intussen had ik zoveel Dorito’s gevreten dat ik tamelijk misselijk was. Ik had het pak al 3 keer dichtgemaakt, telkens wat verder van me af gelegd maar al even vaak weer opengedaan en weer gulzig in gegrabbeld. U herkent allicht dit tafereel.

Toen viel mijn oog in Humo op National Geographic. Die brachten om 22u30 “Trapped”, het verhaal van de ploeg van 7 Franse Speleologen die in november 1999 gedurende 10 dagen geblokkeerd werden in deze uitgestrekte grot, wegens een uitzonderlijke hevige overstroming. Een ongelooflijk verhaal en een al even ongelooflijke reddingsactie. Zie zeker eens de pagina's van Thierry Maillard hierover.

Shit, National Geographic hebben wij dat op onze TV?, vroeg ik me af. Even rondgezapt: niets te vinden. Dan maar in het menu van de TV gegaan, alle zenders weer laten detecteren en jawel, nu had ik het wel op kanaal 27. De video gereedgezet, nog even mijn mail gecheckt op de PC, en toen... was National Geographic verdwenen. Eén of ander infantiele zender “Life TV” had plots de zaak gekaapt. En rondzappend vond ik hem op maar liefst 2 andere kanalen ook terug. Was me dat balen! Voor 1,09 Euro per minuut kon Life TV me zelfs per telefoon psychiatrische bijstand verlenen, stelde ik vast. En die heb je na 5 minuten Life TV echt wel hard nodig!

Life TV, Fleet TV, Jim TV, Reality TV, ATV, Vitaya: de hoeveelheid pulp die over ons heen wordt gestort door de kabeldistributiemaatschappijen (Telenet in dit geval) is onvoorstelbaar.

Nieuw is dit fenomeen allerminst. Frank Zappa maakte er al in 1973 al een bijtende song over: “I am the slime”

I may be vile and pernicious
But you can't look away
I make you think I'm delicious
With the stuff that I say
I am the best you can get
Have you guessed me yet?
I am the slime oozin' out
From your tv set

Well, I am the slime from your video
Oozin' along on your livingroom floor

I am the slime from your video
Can't stop the slime, people, look at me go