Kerstsfeer

Jaja 't is hier stilletjes hé! Een teken dat het druk is ten huize Polleke Pik. Maar waar niet, in deze periode. Wat zal ik weer blij zijn dat de feestdagen achter de rug zijn. Hebt u ook zo'n hekel aan dat opgeklopte kerstsfeertje? En dat schijnt elk jaar vroeger te beginnen.
Overal dezelfde lichtslingers in de voortuintjes. Weer die 30 jaar oude kerstliedjes op de radio. Weer geen vrede op aarde, ondanks Ho-Ho-Ho en rinkelende belletjes alom. Inspiratieloos cadeautjes moeten gaan kopen. Nog inspiratielozer kerstkaartjes schrijven. 7-gangen kerstdiners waar je na de "entrée" al barstensvol van zit. Slapeloze nachten vanwege overvolle maag. Koude, donkere en korte dagen vol smogsneeuw. Kerstbomen die te vroeg hun naalden verliezen. Top 2000 op de radio, met een drammerige, banale plaat op nummer 1. Gaan werken omdat het moet - niet omdat er werk is. En heb je dan al eens een dagje vrij genomen, dan stel je tegen 's avonds gefrustreerd vast dat je toch geen bal hebt uitgevoerd, behalve dan het huis aan kant zetten voor de verwachte festiviteiten.

Tja, het leven is een strijd, nietwaar. Maar we zullen het wel weer overleven, 't is al zo vaak gelukt.

Dit keer werd de zwaarste week van het jaar toch nog wat opgefleurd door een evenement of twee in het leven van Polleke. Het ene was de verkoop van mijn auto, het tweede de aankoop van een nieuwe. In die volgorde: van slechte timing gesproken! Mijn stalen ros, een Opel Zafira 2.0 DTI, had er immers 225000 km opzitten en met het Autosalon voor de deur, meende ik dat het moment gekomen was om afscheid te nemen van deze trouwe vierwieler (hoewel: zo trouw is hij niet altijd gebleken, nooit eerder zoveel kosten aan een auto gehad als aan deze! Duizenden Euro's aan herstellingskosten heeft dat vehikel me gekost.)

Een paar weken lang gingen de Biekes op zoek naar een nieuwe speleomobiel. Een Citroën Berlingo of VW Caddy leken echt wel functionele en ruime karretjes, schappelijk geprijsd en bijzonder populair in speleologenkringen. Na een testrit met die koekendoosjes was het enthousiasme enigszins getemperd. De ruimte viel toch wat tegen en het rijcomfort ook. En laat dat nu echt wel de twee voornaamste criteria zijn bij ons: enerzijds hebben speleologen gigantisch veel brol bij, anderzijds knotsen ze meerdere keren per jaar trajecten van 1300 of meer kilometers in één ruk af. Dan zit je toch wel beter in een fauteuil, en niet op een soort veredelde keukenstoel.

Dus toch weer een monovolume? Ja, maar één probleem: na een "tour de horizon" van Opel Zafira's, Citroen Picasso's C4 tot zelfs C8, Galaxy's, S-Maxen of Grands Scenics stond het wel vast: saloncondities of niet, dàt kon "den bruine" niet trekken. Voor minder dan 22 à 23000 Euro heb je niet veel onder je gat hoor!

Dan maar naar een goede tweedehandse op zoek. En dat gaat dankzij die fabuleuze uitvinding genaamd WWW bijzonder goed. Gauw intikken: enkel van particulier, diesel, monovolume, max. 2 jaar oud, max. 18000 Euro. En mijn criteria waren zo limiterend dat ik in heel België exact 3 auto's vond die mij bevielen. Eén ervan leek bijzonder intressant. Gauw getelefoneerd en twee dagen later stond mijn handtekening al onder het koopcontract van een nieuwe kar, een Hyundai Trajet 2.0 Crdi Family, met amper 21000 km op de teller en 13 maanden oud. Met een bull-bar nog wel! Een (lederen) salon op wielen, wat jammer dat het door een stel modderige speleologen zal worden misbruikt.

Restte mij nog enkel de verkoop van mijn oude Opel. Wie koopt er nu een bijna 8 jaar oude Zafira, met 225000 km op de teller, raampjes die je nog met de hand moet opendraaien, een diepe kras in de lak over de hele lengte, zonder airco en in het zwart metallic, dus 's zomers temperaturen tot 50° verzekerd? Ik zag dat vrij somber in. Ik zou er zelf nog geen 1500 Euro voor over hebben.

Het Internet kwam mij weer ter hulp. Ik had amper de advertentie in www.2dehands.be ingetikt of de telefoon ging al over. Terwijl ik praatte rinkelde mijn GSM eveneens.
Opel Zafira's waren blijkbaar waanzinnig populair bij onze Noordafrikaanse medemens!
Om het verhaal kort te maken: ik heb die avond met elke Marokaanse autohandelaar gesproken die in België woont, en dat zijn er verdomd veel, neem dat van mij aan.
Uiteraard wilden die gasten mij stropen. Maar zo gemakkelijk ging dat niet.
En hoewel mijn advertentie de auto tot in de puntjes beschreef, altijd weer diezelfde vraag:
- Meneer zit daar een airco in?
Waarop mijn standaard repliek:
- Jamaar het vriest buiten... waarvoor hebt ge nu een airco nodig?

Twee dagen later, na zoveel over de prijs te hebben gepingeld dat ik me soms een marktkramer in de soeks van Casablanca voelde, kon ik mijn karretje al uitwuiven, met in mijn achterzak drie keer zoveel Euro's als ik er zelf voor had willen geven. Nooit zo snel een auto verkocht, mensen. Te snel zelfs, want mijn (bijna) nieuwe Hyundai heb ik pas overmorgen. Dus dat is een beetje behelpen, zo zonder auto, dezer dagen. Maar wel het gedroomde excuus om niet achter kerstcadeautjes te hoeven!