Zweedse feministes willen topless zwemmen in zwembaden
Met de slogan, 'Het zijn maar borsten' ijveren Zweedse vrouwen voor het recht om topless te zwemmen in zwembaden.
Die dames krijgen dus mijn welgemeende en enthousiaste steun. Inderdaad, het wordt hoog tijd dat we meer blote tieten te zien krijgen, want wat is daar nu voor bijzonders aan? Hoe is het toch mogelijk dat de mensheid in de loop der tijden is geëvolueerd van naakte aap, tot een wezen dat beschaamd is om bepaalde onderdelen van het lichaam te tonen? Borsten zijn niet meer dan een huidplooi, uitstulpend want gevuld met vet- of klierweefsel, en boven op het geheel prijkt een tepel, de kers op de taart om zo te zeggen. Een tsjoepke in het Antwerps, of een “mammalian protuberance” zoals Frank Zappa het zo bloemrijk omschreef (Wet T-shirt Night, uit Joe’s Garage Act I). En laat nu het menselijk lichaam vol uitstulpingen staan waarover we dan weer geen complexen hebben… neuzen en oren, om er maar een paar te noemen. Maar die borsten, oei oei oei dat is blijkbaar van een andere orde van grootte.
Trouwens, ook mannen hebben borsten, nagenoeg hetzelfde als vrouwenborsten, en zelfs inclusief een tsjoepke (wist u trouwens dat ook mannen borstvoeding kunnen geven, mits wat oefening?). Alleen is bij de meeste mannen de “uitstulping” wat minder geprononceerd, en blijkbaar maakt dat nu net het verschil. Mannen mogen dus in het zwembad wél hun borsten laten zien, vrouwen niet. Maar toch… zelfs een vrouw die door Moeder Natuur niet bijzonder bedeeld is - zo plat als een man dus - (waarom denk ik ineens nu aan Justine?) zou in het zwembad nog niet topless mogen rondlopen. Begrijpe wie kan. Hier is sprake van regelrechte discriminatie.
Nu, de vrouwen zelf zijn daar ook schuldig aan. De komedie die ze verkopen om hun tieten toch maar vooral niet te laten zien! Die preutsheid! Die schaamte! Als vader van twee bijna volwassen dochters weet ik er alles van.
Gelukkig zijn er dus vrouwen die nuchter en rationeel zijn, en beseffen hoe ridicuul de schaamte voor hun slappe huidzakjes wel niet is. En laat het nu net die blonde godinnen uit het hoge Noorden zijn! Dus, Zweedse vrouwen, go go go! Verleg die grenzen. Ga maar lekker topless rondploeteren; jullie hebben de steun van de ganse mannelijke Belgische bevolking. En hopelijk deint jullie actie uit tot ver over de landsgrenzen, zodat ik ook eens op een zaterdagochtend het genoegen mag kennen om weermonument Sabine Hagedoren topless van de wipplank te zien duiken. Bij de gedachte alleen al bekruipt mij de lust om stantepede naar het zwembad te rijden!
Want inderdaad, beste lezer, ik beken: ik ben wel een beetje een tettenzot. Van zodra er in mijn nabijheid een uierachtige substantie wordt gesignaleerd, beginnen mijn hormonen op te spelen. En ongetwijfeld ben ik niet alleen. Zoals Katastroof uit volle borst zong: “d’Er is ien dink woar da’k t’ierste op zal lette… da’s dikke tette!”
En vast en zeker, vinden we daar misschien wel de verklaring waarom de meeste vrouwen er nog niet aan zouden denken om topless naar het zwembad te gaan: omwille van al die loerende venten.
Maar dames, dames! Die venten loeren alleen maar, omdat de aanblik van al die meloenen, tennisballen en theezakjes ons al eeuwen wordt onthouden. Zoiets kweekt nieuwsgierigheid. Het is een vicieuze cirkel: hoe minder de mannen mogen zien, hoe meer ze willen zien. Het volstaat die cirkel te doorbreken, en binnen de paar jaar kijkt geen man nog op wanneer Veronique De Kock in shorts (en niet meer dan dat!) komt voorbij gefietst. Hooguit zegt men: “zeg zie daar Veronique De Kock, amaai wat heeft die nu lelijke knieën, zeg”. Ziet u? Totale desinteresse, zover moet het komen. Zo ongeïnteresseerd als een Bosjesman vanuit zijn luie hangmat zijn poedelnaakte buurvrouw bekijkt, terwijl die met vervaarlijk heen-en-weer zwiepende boobies maniok staat fijn te stampen, in de hut aan de overkant van de straat. Want die man ziet zoiets alle dagen.
Maar dames; u moet de eerste stap zetten, natuurlijk.
Nu we het toch over tieten hebben. Een tijdje geleden zag ik een documentaire over Lolo Ferrari, u weet wel, het (ooit) levende bewijs dat zelfs de elasticiteit van de menselijke huid zijn grenzen heeft (en de dagelijkse ochtendgymnastiek van mijn Jongeheer indachtig, weet ik dat die grenzen heel ver liggen!). Lolo bleek – ondanks haar Italiaanse artiestennaam – dus een mooie Française te zijn geweest, met donker haar, ietwat mollig, goed voorzien van oren en poten. Niks aan de hand ware het niet dat ze gecomplexeerd en labiel was, en in de grijpgrage klauwen was gesukkeld van een creatuur genaamd Eric Vigne, die haar liefhebbend echtgenoot en impressario werd. Deze kwam in de reportage ruim aan bod, het soort creep waar je rillingen van kreeg. Hij was het die Lolo ertoe had bewogen zich te laten ombouwen, niet één keer maar wel 22 keer, tot een soort van karikatuur van de ideale vrouw, met overgeblondeerd haar, gigantische borsten en opgespoten lippen. Ongetwijfeld was het vooral zijn droom geweest om er zo uit te zien, want de kerel leek sowieso al op een mislukte travestie, maar uit angst voor het scalpel had hij maar een arm wicht van straat geplukt waarop hij zijn bizarre fantasieën had geprojecteerd.
Toen Lolo, na een kort, tumultueus leven gaande van ster tot pornoactrice tot 3de rangs stripteaseuse, van miserie in verdachte omstandigheden “zelfmoord” pleegde, was die louche figuur de eerste verdachte. Na veel procederen en 1 jaar voorhechtenis werd hij vrijgesproken.
Enfin, het leven en sterven van Lolo doet niet terzake, het ging dus over haar tieten. Die waren werkelijk gigantisch. Na alle operaties was Lolo voorzien van een 6 kilogram zwaar synthetisch balkon met het formaat van twee basketballen en kon ze zich wereldrecordhoudster noemen. Of het allemaal zo praktisch was durf ik te betwijfelen; het arme wicht had rugklachten, slapen ging ook niet meer zo vlot en het lakken van de teennagels al evenmin. Haar favoriete hobby, touwtje springen, had ze ook al moeten opgeven! Kommer en kwel dus.
En met één ding zal de meerderheid der mannelijke mensheid het met mij wel eens zijn: mooi, opwindend of erotisch was het mens allerminst. Hooguit fascinerend of eigenlijk… grotesk. Waarmee nog maar eens bewezen wordt: groot is niet noodzakelijk beter.
Overigens de grootste vrees van Lolo was dat iemand, tijdens één van haar optredens, haar borsten lek zou prikken. En ik geef grif toe: dat idee is me tijdens die reportage meermaals te binnen geschoten. Mocht die Lolo met haar ballonnen voor mijn neus hebben staan zwaaien, ik zou er ook wel komaf mee hebben gemaakt. Voor zulke gelegenheid heb ik steeds een aangescherpt schroevendraaiertje op zak. Dames: het is maar dat u het weet.
